Roślinność pochłania ale także emituje dwutlenek węgla. Źródło: Wikipedia

Ci, którzy wolą optymistycznie patrzeć na zmiany klimatu, podnoszą argument, że uwalniany przy spalaniu paliw kopalnych dwutlenek węgla ma dobroczynny wpływ na środowisko. To przypuszczenie opiera się na prostych i przekonujących przesłankach: skoro rośliny potrzebują CO₂ aby rosnąć, to im go będzie więcej, tym lepiej. Powinniśmy spodziewać się obfitszych plonów, wyższych roślin i doskonalszych kwiatów.

Jednak filozofia „im więcej, tym lepiej” nie zawsze sprawdza się w świecie rzeczywistym. Często okazuje się, że „co za dużo, to nie zdrowo”. Jeśli lekarz zaleci nam przyjmowanie dziennie jednej tabletki lekarstwa, to nie znaczy, że zażywanie czterech wyleczy nas cztery razy szybciej, albo sprawi, że poczujemy się cztery razy lepiej. Bardziej prawdopodobne jest, że się od tego pochorujemy.

Wzrost niektórych roślin można przyśpieszać, dostarczając im w kontrolowanych szklarniowych warunkach dodatkowe porcje CO₂. Sceptycy klimatyczni twierdzą, że ten sam efekt zachodzić będzie w skali globu. Takie wnioskowanie pomija fakt, że większa dostępność jednej potrzebnej roślinom substancji nie wystarczy – trzeba by zwiększyć ilość pozostałych. Zapomina się również o tym, że cieplejsza Ziemia oznaczać będzie zwiększenie powierzchni pustyń i innych suchych terenów, a więc skurczenie się obszarów nadających się pod uprawy.

Roślinom do życia nie wystarczy sam dwutlenek węgla. Pełen metabolizm wymaga wielu substancji. W zamkniętej szklarni łatwo jest rośliny podlewać, nawozić i chronić przed szkodnikami. Ale jak robić to samo pod gołym niebem i na całej planecie? Jeśli wprowadzimy do naszej diety większe ilości błonnika - i tylko błonnika - nie zrobimy się od tego zdrowsi. Analogicznie, w przypadku roślin, dodatkowe dostawy dwutlenku węgla nie wynagrodzą niedoborów innych związków i pierwiastków.

Więcej informacji na temat tego mitu jest na stronie Nauka o Klimacie: