Stwierdzenie że aktualnie doświadczamy globalnego oziębienia pomija prosty fizyczny fakt - ląd i atmosfera są tylko małym ułamkiem klimatu Ziemi (aczkolwiek tą część zamieszkujemy). Globalne ocieplenie jest z definicji globalne. Cała planeta akumuluje ciepło wywołane nierównowagą energetyczną. Atmosfera się ociepla. Oceany akumulują energię. Ląd absorbuje energię i lód pochłania ciepło kiedy się topi. Żeby mieć pełny obraz globalnego ocieplenia, musisz widzieć całą zawartość energii cieplnej Ziemi.

Taka analiza została wykonana w obserwowalnym bilansie energii Ziemi od 1950 roku (Murphy 2009), który zsumował ilość energii cieplnej zawartej w oceanach, atmosferze, lądzie i w lodowcach. Aby obliczyć całkowitą zawartość ziemskiego ciepła, autorzy użyli dane mierzące ilość ciepła z górnej 700 metrowej warstwy oceanu. Uwzględnili oni także ilość ciepła z głębszych warstw, aż do 3000 metrów głębokości. Obliczyli oni zawartość ciepła w atmosferze używając danych temperatur powierzchniowych i pojemność cieplną troposfery. Ciepło w ziemi i lodzie (tzn. energię potrzebną do stopienia lodu) też zostały uwzględnione.

Rysunek 1: Całkowita zawartość ciepła Ziemi od 1950 roku (Murphy 2009). Dane z oceanów wzięte z Domingues et al 2008.

Spojrzenie na całkowitą ilość ciepła Ziemi jasno pokazuje że globalne ocieplenie wciąż postępowało po roku 1998. Dlaczego zatem dane temperatur powierzchniowych pokazują 1998 rok jako najcieplejszy w historii? Rysunek 1 pokazuje że pojemności cieplne lądu i atmosfery są małe w porównaniu do ocanu (ten wąski brązowy pasek reprezentujący "ląd i atmosferę" obejmuje też ciepło wchłonięte do stopienia lodu). Zatem stosunkowo małe wymiany ciepła pomiędzy atmosferą i oceanem mogą spowodować znaczące zmiany w temperaturze powierzchniowej.

W 1998 roku, niezwykle mocne El Nino spowodowało transfer ciepła z Oceanu Spokojnego do atmosfery. W rezultacie odczuliśmy ponad przeciętne temperatury powierzchniowe. Z kolei przez ostatnie kilka lat mieliśmy umiarkowane zjawisko La Nina, które miało efekt oziębiający na globalne temperatury. W ostatnich kilku miesiącach warunki wróciły się do cieplejszego El Nino. To się zbiegło z rekordowymi najcieplejszymi temperaturami w okresie od czerwca do sierpnia. Te wewnętrzne odchylenia spowodowane przepływem ciepła wokół naszego klimatu jest powodem, dla którego temperatura powierzchniowa ma taki hałaśliwy wykres.

Rysunek 1 podkreśla też jak wielkie jest ocieplenie planety. Od 1970 roku, ilość ciepła Ziemi wzrastała w tempie 6 x 10²¹ J rocznie. Innymi słowy planeta akumulowała energię w tempie 190.260 Gigawatów. Przyjmując że typowa elektrownia atomowa ma wydajność 1-go Gigawata, wyobraż sobie 190 tysięcy elektrowni atomowych wysyłających całą ich produkowaną energię prosto do oceanów.

Jak można sprawdzić co się stało od 2003 roku do dzisiaj. Niestety, nie istnieją serie pomiarowe (o których wiem) zawartości ciepła planety aż do dzisiejszego dnia. Ale mamy coś prawnie równie wystarczającego. Globalne wskażniki zmienności hydrograficznej w latach 2003-2008 (Schuckmann 2009) analizują pomiary temperatury oceanu przez sieć Argo, tworząc mapę zawartości ciepła w oceanie do głębokości 2000 metów. Jest to znacznie głębiej niż inne niedawne artykuły które koncentrują się na bardziej płytkich warstwach tylko do 700 metrów. Skonstruowali oni nastepujący szereg czasowy globalnego ciepła w oceanie:

Rysunek 2: Seria czasowa globalnego średniego ciepła oceanu (0-2000 m), mierzonego w jednostkach  10⁸ Jm^-2.

Globalnie, oceany akumulowały ciepło do końca 2008 roku. W ciągu ostatnich 5-ciu lat oceany absorbowały ciepło w tempie 0.77 ± 0.11 Wm^-2. Połączone z wynikami Murphy'ego 2009, dane te pokazują nieustające globalne ocieplenie.

Jak ta liczba pasuje do innych szacunków nierównowagi energii? Willis 2004 połączył pomiary satelitarne z pomiarami ciepła oceanicznego i obliczył tempo ocieplenia oceanu równe 0.85 ± 0.12 Wm^-2 w latach 1993 do 2003. Hansen 2005, używając danych ciepła oceanu obliczył że nierównowaga energii planety w roku 2003 była 0.85 ± 0.15 Wm^-2. Trenberth 2009 zbadał pomiary satelitarne przychodzącej i odchodzącej energii radiacyjnej od marca 2000 roku do maja 2004 roku i stwierdził, że planeta akumulowała ciepło w tempie 0.9 ± 0.15 Wm^-2.

Te rezultaty dobrze się ze sobą zgadzają i wszystkie znajdują statystycznie znaczącą pozytywną nierównowagę energii. Nasza planeta wciąż akumuluje ciepło. Globalne ocieplenie nadal postępuje.

Więcej informacji na temat tego mitu jest na stronie Nauka o Klimacie: